'Dit is muziektherapie', zei de verzorgende.

‘Het was een zonnige dag en ik trad op in een verzorgingstehuis in Katwijk. Ik weet het nog goed. Er zat een echtpaar aandachtig te luisteren. Er gebeurde iets moois toen ik een nieuw lied inzette. De vrouw van de bewoner voor wie ik zong, slikte haar tranen weg. In haar ogen sprankelende de liefde. Voor heel even zag ze haar man niet meer als de patiënt, maar ‘gewoon’ weer als haar oude vertrouwde echtgenoot.

Tijdens de start van het lied daarna stond een andere bewoner op en liep naar de activiteitenbegeleidster toe. Hij wilde haar troosten. Hij had namelijk opgemerkt dat de tranen ook over haar wangen rolden. Ik aanschouwde hun ontmoeting. De rollen werden omgedraaid. De bewooner van 81 jaar, met wie ik daarvoor nog zo heerlijk stond te dansen, toonde empathie voor zijn verzorgster. Meerdere tranen vloeiden, want ook de andere verpleegster hield het niet meer droog.

Eerlijk is eerlijk, zelf moest ik ook even slikken. Jeetje, wat was dit bijzonder. "Dit is zoveel meer dan entertainment voor ouderen. Dit is een vorm van muziektherapie. Wat heb jij een mooi werk," zei de activiteitenbegeleidster na afloop. Ik kan het zelf niet beter verwoorden. Elke keer weer ben ik trots dat ik een Diva mag zijn. Ik vind het prachtig om te ervaren dat onze optredens zulke emoties losmaken. Zowel bij de bewoners, als bij hun familie, vrienden én hun verzorgers in het verpleeghuis.’