Herkenning door zingen van Arabisch repertoire

‘Er lag een Marokkaanse dame op de bank in de woonkamer. Het idee was eigenlijk dat ik privé bij haar op de slaapkamer zou zingen, maar ze lag zo relaxt in de woonkamer dat we het plan ter plaatse aanpasten. Onze optredens vragen sowieso veel flexibiliteit. Geen optreden of situatie is hetzelfde,’ vertelt Zoë.

‘De vrouw was afstandelijk en zat helemaal in haar eigen wereld. Bij binnenkomst had ik nog geen contact met haar. Ik zette een Marokkaans lied in en zocht langzaamaan uit hoe dichtbij ik mocht komen. Ze liet me al vrij snel toe en ik zat uiteindelijk op mijn knieën bij haar en aaide haar van haar schouders naar haar armen. Ze ontdooide en werd zacht, vriendelijk zelfs. Uit de emoties die de begeleiding me toonde, kon ik opmaken dat er iets bijzonders gebeurde op dat moment. Ze stonden met tranen in hun ogen, omdat mevrouw eigenlijk altijd heel afstandelijk en onvriendelijk is. Dat geeft mij dan weer een stukje voldoening. Kijk, ik ken de mensen niet of nauwelijks, de verzorgenden wel. Dus als zorgmedewerkers dan bevestigen dat iemands gedrag uitzonderlijk is, voelt mijn werk als heel waardevol.’

Zoë gaat verder: ‘Op enig moment kwam er een andere bewoner die toenadering zocht tot mij en de mevrouw voor wie ik nogsteeds aan het zingen was. Hierop reageerde mevrouw fel, ze sloeg haar weg. Op sommige dingen hebben we helaas geen invloed tijdens onze optredens. Emoties en acties van (andere) bewoners zijn daar voorbeelden van. Het enige wat we kunnen doen is, wederom flexibel zijn. Gelukkig werd de aanvaring al snel gesust en na mijn optreden zei mevrouw – ze kon enkel wat Nederlandse basiswoorden - dankjewel tegen me. Ik las in haar ogen dat ze door de Arabische muziek momenten van herkenning had gevoeld, die terug gingen naar haar roots.