Zingen voor mensen met NAH

Anjo zong voor mensen met NAH: niet aangeboren hersenletsel. Het was in verzorgingshuis Nieuw Berkendael in Den Haag.

Anjo: ‘Ik stapte de huiskamer binnen waar vier laag belastbare bewoners in rolstoelen zaten. Het waren vrij jonge mensen nog. Een man - ik schatte hem zo’n 45 jaar - kon niet anders dan wijdbeens zitten. Praten lukte hem niet meer.

Ik zong een Hindoestaans lied voor hem en ik merkte op dat hij oogcontact zocht. Hij neuriede zacht mee, klampte zich vast aan mijn hand en trok deze naar zich toe. Het was hartverscheurend.

Later kwam ook zijn vader de woonkamer binnen. Zijn verdriet was duidelijk te zien. De AB-er, de activiteitenbegeleider, vroeg later of ik het lied nog eens wilde zingen. Ze hoopte dat daarmee ook de vader bereikt zou worden, die zijn emoties vaak inhield. Ze had gelijk. De vader begon mee te zingen en klaarde op. Het hartverscheurende gevoel dat ik daarvoor nog had, maakte een beetje plaats voor warmte. Ik voelde de liefde tussen de twee mannen. Ze voelden zich beiden gezien. Het was een bijzonder moment.’